شاد

       بگذار

               باشم من                       

تا نفَس

         از گلویم

                    آزاد درآید.

نمی­توانی، نه؟ . .

 

شغلم این باشد

که تک­تکِ گل­های زمین را

                                   شماره کنم.

نمی­شود، نه؟ . .

 

پس بگذار

               شعرهایم را

                                برایت بخوانم.

وقت نمی­شود، نه؟ . .

 

قُرصم را بیاور و

                    قدری آب

این سَر آرام می­شود

حتم دارم

حتم دارم

              من. . .

 

مسکو، ۱۷ سپتامبرِ ۲۰۰۸