پيش‌درآمد

  ИГОРЬ  СЕВЕРЯНИН

      ایگور  سیوِریانین

 

پيش‌درآمد

 

آناناس‌ها در شامپاني!

        آناناس‌ها در شامپاني!

عجب خوش‌گوار

                     تُند و اخگرافشاني!

گويي كه سَراپا نروژي‌ام!

انگار كه مطلقاً اسپانيايي‌ام!

الهامي مي‌گيرم آتشين

و قلم‌به‌دست مي‌شوم!                           

                           

وِرّاجيِ فرودگاه‌ها!

بدو كه ماشين نزندت!                            

غژغژِ قطارهاي سريع‌السير!

انعكاس‌ِ قايق‌هاي يخ‌شِكن!            

كسي را در اين‌جا به بوسه‌اي خاموش كرده‌اند!

ديگري را در آن‌جا به قتل رسانده‌اند!              

آناناس‌ها در شامپاني

اين نبضِ شب‌هاي ماست!                         

 

درگروهِ دخترانِ تندمزاج

در جمعِ پريشانِ زنان                    

من غم‌نامه‌ي زندگاني را

چون رؤيايي سخره‌آميز                       

اين‌چنين مي‌سرايم. . .

 

آناناس‌ها در شامپاني!

        آناناس‌ها درشامپاني!                            

از مسكو به ناكازاكي!

از نيويورك تا مريخ!

                                                                    ۱۹۱۵

                                              ترجمه: ۴ ژانویه ۲۰۰۲

آخرين عشق

    ФЁДОР  ТЮТЧЕВ

          فیودار تیوتْچیف

 

آخرين عشق

 

آه كه چه در سقوطند

                            ساليانِ ما

لطيف‌تر دل مي‌بنديم و موهوم‌تر. . .

برتاب

       برتاب

اِي برقِ بدرودِ آخرين عشق

اِي برقِ بدرودِ غروب!

 

نيمي از آسمان در آغوشِ تيرگي‌ست

تنها به مغرب

                نوري پَرسه مي‌زند

درنگ كن

            درنگ كن

                         لَختي اي غروب

آهسته

         آهسته

                  قدري اِي فسون!

 

بگذار

       خون در رگ‌هامان

                              كاستي گيرد

اما

    در قلبمان

                 هرگز لطافت نَميرد. . .

آه، تو اِي آخرين عشق!

تويي كه هم یأس و

                         هم سعادتي.

۱۸۵۲-۱۸۵۴

ترجمه: ۵ ژولاي ۲۰۰۲

لي‌لي‌چْكا، به‌جاي نامه!

ВЛАДИМИР  МАЯКОВСКИЙ

     ولادیمیر مایاکوفسکی

 

لي‌لي‌چْكا

 

به‌جاي نامه!

  

دودِ سيگار

              هوا را خورده‌است

و اتاق

       چونان بخشي از جهنمِ كروچونيخ.

 

به ياد آر

          لــــــي‌لـــــي! 

پُشتِ اين پنجره  

براي بار نخست

                  دستانت را نوازش مي‌كردم

                                                   ديوانه‌وار.  

امروز

       نشسته‌اي اما

                       با قلبي از آهن

                                          چون زِرِهي سرد.

هم امروز

          شايد كه بيرونم كني

                                  با دشنام و تحقير

و دركفش‌كنِ گِل‌آلود  

  در لحظه‌‌‌ي خروج  

دستِ شكسته‌ام

                   از زورِ لرزش

                                  به آستين نَرود. 

باشد

به بيرون مي‌گريزم

با سينه‌ي شيار‌شيار   

 اين تَن را

             به خيابان مي‌افكنم

                  وحشي

                       سَرسام‌گرفته از يأ‌س.  

نه

     جانم

             عزيزكم

نيازي به اين‌همه نيست

بگذار تا هم‌اكنون وداع كنيم.

آخر

     عشق من

                چونان وزنه‌اي عظيم

                بر وجودت آويخته است     

                                            هركجا كه باشي

                                         به هركجا كه بگريزي.

 

بگذار

      درآخرين فرياد

تلخيِ شِكوه‌هاي دلخورانه‌ام را

                                    بانگي كنم بلند.

 

اگر‌كه گاوِ نَري را

              از شدتِ كار

                     كوفته كنند

                              مي‌گريزد

                                     و خود را

                                      در آب‌هايي سرد

                                                       مي‌افكنَد.

اما به‌جز عشقِ تو

مرا هيچ دريـــــايـــــي نيست

                           و در عشق تو هم

                                                از ناله

                                               فرصتِ التماس

                                                     براي تنفسي حتا.

 

تنفسي مي‌خواهد

       اين فيلِ خسته

           كه درنگي بيفتد

               بر شن‌هايي كه

               از حرارتِ خورشيد   

                       سوزانند و تفته.

اما به‌جز عشقِ تو

مرا خـــــورشــــيــــدي نيست

                      و افسوس كه در مغزم

                                          تصوري حتا

                                   كه در كجا مي‌تواني بود و

                                                              با چه­كَس.

 

اگركه شاعري را

                   اين‌چنين از توان مي‌انداختند

شايد كه اين جنون را

                         با زَر و شهرت عوض مي‌كرد

و اين‌همه آزار را

                    آوازِ وداعي مي‌گفت.

اما در نزدِ من

               هيچ  آ   و   ا   ز   ي

                  غير  آ   و   ا   يِ

                           نـــامِ مـــحـــبـــوبـــت  

                                  شادي‌آفرين نيست

                                                          لـــي‌لـــي!

 

نه قدرتِ گُريزي به بيرونم هست

             نه جر‌أت نوشيدن زهري دارم

                           نه حتا بر اين شقيقه

                           توانِ چكاندنِ جرقه‌ي چخماقي.

 

بر فرازِ من

        غير از نگاه تو

                تيغِ هيچ خنجري

                               بُرّنده نيست.

 

فردا

تو از ياد خواهي­بُرد

                 كه هم‌چون تاجي

                           تو را بر سَر مي‌نهادم،

                 كه روحِ شكوفانِ خويش را

                                       با عشق

                                                داغ مي‌زدم.

 

و برگ‌هاي كتاب‌هايم

چون كارناوالِ اين روزهاي گذرِ بي‌مِقدار

                                     حولت گردابي مي‌شوند.

 

و كلماتم

 كه به برگ‌هايي خشكيده مي‌مانند

            اين ولعِ تپيدن و تنفس را

                                         سكوني مي‌دهند آيا؟

 

تنها بگذار

       زيرِ گامِ گريزت از من

                         با آخرين نگاهِ پُرمهرم

                                                فرشي بگسترم.

 

پتروگراد، ۲۶ آوريل ۱۹۱۶

ترجمه: ۱۰ نوامبر ۲۰۰۱

شعری از طاهره زمانی( یاس )

  طاهره زمانی( یاس )

 

دوستِ نادیده­ام، شاعر و مترجمِ گرامی، یاسِ عزیز، در مدتِ حضورِ این وبلاگ و به­خاطر همین مطالبِ ناچیزِ آن، همواره از آن­سوی زمین و از خاکِ گرمِ مالزی مرا در این خطّه­ی سرد، طیِ نامه­ها و نظراتِ بسیار، با شور و شعرهای زیباشان از لطفِ خود بهره­مند ساخته­اند. یاسِ گرامی بزرگ­وارانه بیش­ترِ شعرهای اخیرشان را پژواکی از مطالبِ این مکان می­دانَند و در آخرین نامه­شان مطلبِ زیر را آورده­بودند­ که بر خود دیدم به پاسِ مِهر و منّت و قلمشان آن را در این­جا منعکس کنم.

حمیدرضا آتش­برآب

مسکو، ۲۷ فوریه­ی ۲۰۰۹

سلام دوستِ عزیز

دیروز که « شعرِ دلنوازت » را خواندم این سطور به ذهنم رسید که نوشتم و می­فرستم برایتان. بعضی نوشته­هاتان این­قدر روان­ست که بعد از خواندنش یک­چیزی توی ذهنِ آدم جاری می­شود و می­ریزد روی کاغذ. . . البته قبلاً هم نوشته بودم این­ها را. اما این شعر را تقدیم می­کنم به شما و فضایی که از آمیزشِ کلام و موسیقی می­سازید. شاد باشید.

طاهره زمانی( یاس )

۲۱ فوریه­ی ۲۰۰۹

نفَس بریده است

دست کوتاه

کلام وامانده.

 

آن­سوی سقفِ سرب

بساطِ لاجورد گم شده­است.

 

نور و آب را

هم­آغوشی در محاقست

و نطفه­ی رنگینِ آن کمان

سال­هاست که خشکیده.

 

رنگ­ها به زیر چادر شب پَرپَر می­زنند

و روز، خاکستری­ست

به­جامانده از

شهوتِ دیوانه­ی چراغ­های نیون.

 

گریبان­های بی­سَر

سلام­های خاموش.

یاران

سال­هاست بر سر میزِ قمار

باخته­اند مرا.

 

هوا سرد نیست

بس ناجوانمردانه

« امید » را بگویید

هوایی نمانده­است.

۲۱ فوریه­ی ۲۰۰۹

تشریح

جان می­کَنْد لبانش

                         برای بوسیدنم

گره می­خورْد چشمانش

                              به گامِ آمدنم

شیون می­کرد گلویش

                           به گاهِ رفتنم

و می­لرزید

در این اوهامِ خودساخته

                               استخوان و تنم.

 

دلی با من نبود. . .

 

و تردستیِ بزرگی­ست:

لرزه از عشق

                 به وقتِ نبودنش!

 

مسکو، ۱۴ فوریه ۲۰۰۹

شعری از علی ثباتی

      علی ثُباتی

 

 

آتش‌بَرآب
             در دوردستِ دور است
آن­ورِ آب‌های سرخ و فریادهای لنین
مُشت‌های کوبیده بر میزهای جلساتِ بلشویکیِ سرد
آن‌ورِ دوربین‌های فراوان و همه‌زاویه‌ی شبکه‌‌های خبری
آن‌ورِ تیربارِ چچنی‌ها و تیربارِ چچنی‌ها
آن‌سوی تاریکیِ تاریخ با آن فکِ شکسته‌اش
آن سوی بیابانی پُرتَرَک با کله‌ی استخوانی
            گاوی مرده و بی‌اشتیاق
آن‌سوی ملال، سوی دیگرِ عشق.

آتش‌بَر‌آب
           غریبه‌ترین است
مُهرِ مسافتی ورای اراده‌ی زمین

                 بر چهره‌اش نشسته است
از گردِشِ زمین هم

            به من و زمینِ من دورتر است.

اما
آتش‌بَرآب
جایی در ذهنِ من

مثلِ چادری کوچک بَرپاست
و چه‌ کنم، گَه دوستی به تیرکی بند است
و من به یادواره‌های کوچکِ خندیدن و شوخی‌هایش.

و جهان

مثلِ تلیه‌ای پای دیوار
                            معطل ماست.

                                                               اوایل فوریه ۲۰۰۹

شعر دلنوازت

اگر که بادِ غمناکی می­وَزَد

پس ابرِ اندوهناکی سر می­رسد

بارانِ غُصه­داری می­چکد

برفِ محزونی می­بارد

و شهرِ ماتم و

مردمِ سوک­واری

              می­مانند!

 

گریان مباش

               تو

                  شاعرِ من!

 

رگبارِ سرخوشی

رنگین­کمانِ وجد می­زند.

از آفتابِ شاد

مردم

       امیدوار

غوطه در شهرِ شعف می­زنند،

شعرِ دلنوازت اگر برسد!

مسکو، ۱۰ فوریه ۲۰۰۹