پیامبران حقیقی...

    

   ДМИТРИЙ   ВЕНЕВИТИНОВ

         دميتری  ويني‌ويتيناف

 

* * *

 

الهام ِ بلندت را دوست بدار

و سر ِ مغرور را

                در پيشاپيش‌اش فرودآر

اما در عطشِ پاك لذت‌

به هر نوای چنگي گوش نسپار.

پيامبران حقيقی اندكند

با آن مُهرِ فرمانروايی

                         بر پيشاني‌شان

پيامبرانِ حقيقی اندكند

با هدايای درس‌های شگرف‌شان

پيامبران حقيقی اندكند

با آن كلام ِ آسماني‌شان

                            روی اين زمين

پيامبرانِ حقيقی اندكند.

                                           ۱۸۲۷ 

                                 ترجمه: اواخر سپتامبر ۲۰۰۳

ترجمه ی "گلگشت" از احمدرضا احمدی به روسی

  Ахмадреза Ахмади

       احمدرضا احمدی

 

Прогулка

Когда был ребёнком,

Я раскрыл небо

И соткал зонт своего сна

 

Я был как мята глаз двух женщин –

Это были моя мать и незнакомка.

Бегло просмотрел газеты,

Я не знал, что однажды новости станут воспоминание

Из-за нехватки деревьев...

Из-за нехватки домов...

Я свернул сырой табак в сигарету жизни.

Ни у меня,

Ни у матери

Не было скатерти,

Мы завтракали

На пыльной земле,

А если была цветущая скатерть, собирали бы жизнь

Не как разбрасывание фруктов на городском рынке…

Жизнь остановилась, когда я увидел себя в воде фонтана.

В тот день рыбы

 

Уплыли на прогулку по влажным цветам жизни.

 

 перевод с персидского: Хамидреза Аташбараб

ترجمه: حمیدرضا آتش برآب، مسکو، ژوئن ۲۰۰۹

 

گُلگشت

وقتي که کودکي بودم

من آسمان را باز کردم

و چتر خواب خود را بافتم

 

پونه‌ي چشم دو زن بودم

يکي مادرم و ديگري را نشناختم

روزنامه‌ها را مي‌ديدم

و نمي‌دانستم که روزي خبرهايشان برايم خاطره خواهدشد

نه بر درختي ...

نه بر خانه‌اي ...

سيگار زندگي را با توتون مرطوبي پيچيدم.

من،

 مادرم،

  سفره نداشتيم

و روي زمين انباشته از خاک، چاشت مي‌کرديم،

و اگر بود، در سفره‌ي گل‌دار زندگي را مي‌چيديم،

نه چون پراکندگي ميوه‌ها در بازار شهر ...

اما زندگي من، هنگامي بسته شد که در آب حوض خود را ديدم.

ماهي‌ها آن روز، با رنگ‌هاي مرطوب زندگي

به گُلگشت رفته­بودند.

پژواک

  

АЛЕКСАНДР   ПУШКИН

          آلکساندر  پوشکین

 

پژواك

 

آيا

   دَرَنده‌ای

             به جنگل

                        نعره می­‌زند

يا اين‌كه

          رعد و تندری

                          بر آسمان شب؟

كرنا و بوق آيا

                ديری­ست می­زنند

يا دختری

            كه پشت بيشه

                             آواز می­‌كند؟

نه

اين انعكاسِ واژگان توست

ناگه به پاسخی

                  بر آسمانِ پاك

                                   هر صوت و زنگ را

 

اين گوشِ توست

                    بر هر طنينِ غرش

اين گوشِ توست

                    بر هر صدا و نغمه‌ی

                                            امواج و باد و مه

                    بر داد و فرياد و 

                                       بانگ رسایِ

                                                     چوپانِ پشتِ دِه

و آن‌گه كه می­‌شنوی

                        همه فرياد می­شوی به پاسخ

بی­‌جواب­ست اگر فريادت

هيچ غم نيست

شاعران اين‌گونه‌اند.

 

                             ۱۸۳۱

    ترجمه: ۱۷ ژولای ۲۰۰۲

لحظه

کدام لحظه بوده­است

                         فریاد کرده­ام

          "انسان از آسمان هم بی­کران­تر است"؟

دیروز بوده انگاری

                         در کنار تو ...

 

 

کدام لحظه بوده­است  

                        شیون کرده­ام

          "انسان از آسمان هم تنهاتر است"؟

امروز بوده انگاری

                          بدون ِ تو …

 

 

اما

کدام لحظه

             تا نجوا کنند

          "انسان و آسمانش نمانده اند"؟

فردا که دررسد آرام

                          بدون ِ ما.

 

حمیدرضا آتش­برآب

مسکو، ۲۹ آوریل ۲۰۱۰

بر مرگ درود

درود بر مرگ

که نجاتش

             زندگی

رویایش

             زندگی 

انتظارش

             زندگی

غیاب و دوریش

                     زندگی

و تا لحظه­ی قیام ِ حضورش 

                                  زندگی­ست

بر مرگ درود 

                     که لبریز ِ زندگی­ست.

 

حمیدرضا آتش­بَرآب

مسکو، ۱۹ آوریل ۲۰۱۰ 

صخره

         

МИХАИЛ   ЛЕРМОНТОВ

میخاییل  لِرمانتاف

 перевод посвещаю Татьяне Валериевне Доржиевой

این ترجمه تقدیم به یادِ شهودِ شادِ رفیقم، تاتیانا والِری­یونا،

 و مِهرش به شنیدنِ زمزمه ی پیوسته ی شعرهایم

صخره

شبان‌گاه

بر سينه‌ی صخره‌ای عظيم

ابركِ طلايی

               اتراق كرد

سحرگاه

شتابان و رقصان

به اوجِ لاجورد روانه شد

            

ردّ ِ نمناكی اما

به پيشانیِ صخره‌ی تنها

                  بر جای مانده‌است

اكنون

       صخره

به انديشه‌ای ژرف غوطه می­‌خورَد

و می­‌گِريد آهسته

                     به پهنای دشت.

            ۱۸۴۱

ترجمه: ۲۰ آوريل ۲۰۰۲