اگرَت جهانِ وحشت، غم و درد و ناله بارَد

                     تو در آینه نظر دار، به خودت تبسّمی کن

نگهت ز خلق بَرگیر، به درونِ خود بپیوند

                   که درونِ تو خدایی­ست، به همو توسّلی کن

گر از آرزو گذشتی، به رهایی­ات میندیش

                    که رهایی آرزویی­ست، تو به آن ترنّمی کن

درِ عشق­بازی آن­سوست، نفَست به عشق باشد

                  که از اوست دارِ هستی، به بَرَش تنفّسی کن

می و رویِ ماه­رویان، برِ آفتابْش هیچ است

                   تو دُرخش کن، بیفروز، به مهان ترحّمی کن

همه از فسانه، ماییم، به فلک یگانه، ماییم

                 چه به شمع شور داری، شب­گهان تلألؤی کن

تو به یک کلامْ مستی، به دوشعر می­شکستی

                 و مَنَت چه­گونه گویم، که به قصّه هم­رهی کن

دگران ز خلق گفتند، ز دروغِ دلق گفتند

                         مَنَت از ترانه، آنَک، به بَرَش تفعّلی کن

 

 

مسکو ۱۶ ژانویه­ی ۲۰۰۶