Картинка 97 из 3680

   АНДРЕЙ  БЕЛЫЙ

          آندرِی بیِـلی

 

ميهن

 

شبنم‌ها

سَراشيب‌ها

               غبار و مه

سپيده‌ي سرخ بر علف‌هاي هرز

مردمانِ فقير و گرسنه.

 

و در اين پهناي آزادش

و در اين آزادي‌اش

                      اسارت احساس مي‌كني.

سرزمينِ عبوس و سُربي

از جلگه‌هاي سردش

                         فريادي روانه مي‌كند ما را كه 

" هلاك‌ شو

    به‌سان‌ ديگران

                  هلاك شو

                              هلاك! " 

 

نفَست برنمي‌آيد

مخاطرات مرگ‌بار

                      به گوش‌ات بيگانه‌اند

تنها فريادهايي تسلاناپذير به‌ گوش‌ات مي‌رسند

و اشك‌ها و

             ضجه‌ها و

                         شكوِه‌ها.

 

باد

    همان فريادها را

                        مي‌رساند به ما

    همان قطارِ مرگ‌هاي بي‌پايان را

                                          مي‌رساند به ما.

بر سراشيب‌ها

                با داس‌ها درو مي‌كنند

بر سراشيب‌ها

                  خَلق را درو مي‌كنند.

 

سرزمينِ شوم و يخ‌‌زده!

سرزمينِ نفرين‌شده به تقديري آهنين!

مادر ما!

روسيه!

اي ميهنِ ناميمون!

كيست

        كه اين‌چنين

                        تو را به سُخره گرفته‌است؟

مسكو، ۱۹۰۸

ترجمه: ۴ مي ۲۰۰۵