آوايي از كُر

به‌راستي كه بر اين زندگانيِ رقّت‌بار

     چه اشك‌ها مي‌فشانيم، بي‌شمار

آه، اگر كه بدانيد اي دوستان

        سرما و ظلماتِ فرداي روزگار

اكنون كه دستِ يار داري در كنار

 مشغول مزاحي و غفلت از اسرار

و آن‌گه كه خنجر به دستانِ دروغينش

گريه سرمي‌دهي سخت

                         در كنجِ ديوار

   آه، اي كــم­عــيــار

                    كــم­عــيـــار

ديگر دروغ و نيرنگ را اندازه نيست بر پرگار

         و مرگ هم افسانه‌اي‌ست دور و دشوار

همه‌چيز تارتر

رنگ

     تنها، رنگ هولناك

  همه غريب و مجنون‌وار

                                 آه، توفان روزگار

  و هــنــوز روزهــا در كــار

                    قــرن‌هــا بــســيــار

و اما قرنِ واپسين

                       قرنِ ماندگار

قرني كه در يادها خواهدماند

                            به­يادگار

آسمان

        غرق در گناهانِ كبير

و خنده بر لب،خشك

                     چون زنگار

   انــدوهِ مـــرگــبــار

آي، بچّه‌ها!

فصلِ نو

          بهار. . .

منتظر خواهيدماند

                       وقتِ ديدار

نه بهاري در كار

               نه سبزه‌اي بر بار.

آي، بچّه‌ها!

خورشيد

          اين آفتابِ فرّار. . .

صدايش خواهيدكرد در آسمانِ انتظار

بر نخواهدخاست اين‌بار

                              اين دُرِّ شاه‌وار.

و فرياد

         وقتي‌كه فرياد مي‌كني زار و زار

چونان سنگ مي‌نشيند

                             بر عمقِ جويبار.

خشنود باشيد و راضي

      بر همين زندگاني رقّت‌بار

آرام‌تر از آب

               فروتر از سبزه‌زار!

آه اگركه بدانيد اي دوستان

سرما و ظلماتِ فرداي روزگار!

۶ ژوئن ۱۹۱۰ تا ۲۷ فوريه ۱۹۱۴

 ترجمه: ۲۸ مارس ۲۰۰۰- كي‌يف تا ۱۰ دسامبر ۲۰۰۲- تهران